قانون حمایت خانواده سال 1353 , گواهی عدم امکان سازش را وارد نظام حقوقی ایران کرد.
زمانی که زن و شوهری برای درخواست طلاق به دادگاه مراجعه می کنند , دادگاه در ابتدای امر هر دو را به سازش دعوت می کند و آنها را به یک فردی که به وی به اصطلاح داور می گویند ارجاع می دهد.
اگر داور نتواند بین آنها صلح و سازش برقرار کند , گواهی عدم امکان سازش صادر خواهد شد.
درخواست طلاق دو حالت دارد :
اول اینکه زن درخواست طلاق بدهد که در این صورت زن باید دادخواست تنظیم کند و حکم طلاق از سمت دادگاه صادر می شود.
مورد دوم این است که مرد درخواست طلاق می دهد که در این حالت دادگاه زن و مرد را به داوری جهت سازش ارجاع می دهد , اگر سازش نکنند گواهی عدم امکان سازش می دهد و زن و مرد دیگر می توانند برای جاری شدن صیغه طلاق مستقیم به دفترخانه ی طلاق مراجعه کنند.